retrato do amado

oooooooooooouuuuuuuggggghhhhhh!!!!!!

nariz nada grave

ollo ovo frixido

con pestanas tamén frixidas

de máis

beizos chourizo decadente, escuálido e mentireiro

queixo curado ao fume de cigarros

mans amadas e armadas de ondas de ola e adeus

mans algas retendo auga con ecuacións de sede

pelos puga tanto me ten

brazo de obra barata

grande similitude cos raxos do polbo oooooooo

pé pequeniño comequilómetros

taxímetro gratuíto

alado cos mostachos postizos 

arrebatados a un señor

un día de rebaixas

aí vou!

cap. 1

Un avión espía
sobrevoa a situación
subliñando os índices de probabilidade
menos significativos
e
cando dá co campo semántico das estrelas
non dá creto
hainas vermellas
amarelas
azuis
hainas xigantes
extintas
ananas
esquecedizas
reincidentes
irrecuperables
de atar
para dar e tomar


de súpeto
actívase unha luz vermella
nos aparellos de control
que vén a significar
' pola sombra'




cap2


fóra de coordenadas
amerizo nun océano
de estrelas afogadas no trebón


a pesca hoxe é de altura
e as formigas deploran
a luz botada a perder
de tanta farola escuálida




cap3


raño a cachola
para tentar entender
e só dou con palabras parásitos
vocablos con patas engruñadas
a chuchárenme o sangue mental


procedo a unha desparasitación
controlada
para non intoxicarme


abro o dicionario
quedou en branco


ben, agora podo empezar
a escribir de novo
o que me pete
en caída libre

no forro do cosmos

dietas 1

deduzo polo aspecto dos espectros

que as mapoulas azuis da área central

murcharon de vergoña allea

nos prados enfastiados do verán

vivir cansa

andar fatiga

durmir máis tempo do necesario

non é posible

nacemos hipotecados

a un horario programado

pola industria e a bioloxía

só nos queda

levemente esquecidos

soñar

no ciclo incesante

das estacións

que estamos vivos

milagrosamente

fóra dos guetos

no centro

dunha estampida

de búfalos

de cotidianeidade

perseguidos

por un tigre

pintado con trazos

de feroz 

espontaneidade

todo no seu sitio

lección de física que?

UAN: facer oídos xordos ás fórmulas do odio


CHU: volverse xordo e mudo aos inventos para a liberación da sandez sometida a regras


ZRI: incrementarlle un cero interno ás técnicas desactivadoras do espanto


FOR: Volverse incógnita a non ser despexada nas ecuacións do medo


FAIF: Mesturar os teoremas con cenoria relada


SIKS: Fumar un por un
con moito pormenor
os fíiiiiiiios transparentes
que tecen cada hora


SEFEN:  Con minuciosidade
vivir cada momento
como o que sempre é
a esfera facetada do agora


AICH: Non dicir nunca "nunca"
porque nunca se sabe


NOEN: Deducir das dietas recriminatorias
a grande tiranía
que cada quen
exerce sobre si mesmo


TEN: Ter sempre presente
que cando che din " euquérote"
só é ese momento.


adeus díselle aos mortos, e non lles chista nada.

mandalas

ladaíña sen por que

que os teus ollares múltiples e líquidos
enchan
nas longas beirarrúas
do meu canto
as pozas
onde acoden a beber
cans famélicos
os últimos rastros reincidentes

da lúa gorda
fuxida
polos canos
da estación
das                  follas                         mortas

agardo que haxa alguén

A letre desta canción non é nada do outro mundo
o espeluznante é a maneira en que está interpretada
o tempo agónico
que adquiren algunhas vogais
nesta voz
chea de ..... incertidumes


a primeira vez que a oín
foi nun documental
sobre os nenos que son adestrados
coa máxima naturalidade
no uso de armas
nos EEUU
como un pasatempo
caro de familias adiñeiradas
na norteamérica profunda


creo recordar
que chorei
por aqueles nenos
vestidos con chalecos antibalas
e coas orelliñas tapadas
con cascos
antirruído




eu, á súa idade,
aprendía pola miña conta
a facer masa
para empanadas
e a pintar
e a usar
a chave inglesa
e as ferramentas que había na casa
e a facerlle roupa
a miña boneca

barquiños

PAISAXE SONORA

un barómetro durmido

asegura o serán

óese un tren que pasa

pola vía de arriba

un bruído breve e verde

de pequenas aves transparentes

fura con lunares o ar

eu reteño o seu niño sonoro

na palma da miñas

mans redondas e baleiras

ladra sen gana un can de plastilina lila

moída

pasa un camión anano arrastrando como pode

a súa carga de desolación

un par de lamagueiros vellos

teclan o seu clic clic amarelo de follas secas

para facer unha última chamada local

un paporroibo colle o aparello acústico

e contesta pousado nun acivro cercano

o mar é un prato metálico

sacudido por un mínimo tremor

a humidade fai ecos silenciosos

en cada póla caída do sol

os liques dormen un soño esquecido

esmaltado en ouro vello

as pedras enchoupadas polo último trebón

exudan pequenas nubes visibles

só para os poros amplificados

o céo bota un berro laranxa.rosáceo

amortiguado polos claxons grises da estrada

cobregante e sen límites

podo ver o rosmar do humus fumegante

incubando a herba nova

miles de regatos minúsculos

labraron caneiros descoñecidos

non sei o que pensarán os insectos

ao respecto

pero as vellas raíces choran de alegría

por fin esta gasa máxica e familiar

me venda os ollos

para que poida abrilos cara adentro

e tan ao fondo

que me sinto

marabillosamente perdida

no túnel negro da noite

con todos os seus gatos traslúcidos

pechándome a porta

e sentando ao meu carón

para murmurarme moi baixo

os seus pensamentos

espidos

múltiplos de agora

esquivouse un ollar

unha fonda tristura
de caída sen estrondo
cobre desde onte
as paredes 
do meu cuarto
desexaría
non ter sabido 
nunca
por que

ondas de negatividade

impactan nos máis lonxanos radares

do desespero

probo a  desconectalas

cos máxicos raios roubados da lúa

e coa tolería

das follas tolas por todas partes

a voaren en circos

propulsadas polos motores eólicos do vento

que anda a xogar con elas

facéndolles crer por un momento

que son ás vagabundas de paxaros

migratorios

con plumas do paraíso

desfago o meigallo

e a beleza volve xogar a agocharse

en cada poro perdido

do labirinto das ausencias

mentireiras

de

titiriteiros tráxicos

Julio Cortazar un diálogo interno

farolas

que un conxunto impreciso
de caracois de colores
deixen rastros de babas verdes
matizadas pola palidez da lúa
na beirarrúa deste momento
a abalar indeciso
ao sol líquido
de noitembro

ou

que toda a noite
a lúa xogue
ás agachadas
co vento

non impedirá
que se abran sucos no céo
para imprimir
as miñas pegadas dixitais
no firmamento

nin
que as nubes pinten
ideogramas brancos
no pano negro
da noite
con tinta
lunar

area por zonas

os meus dedos premen solpores
no oco onde debía
haber un ascensor
unha camisola rachada
marcha en picado
propulsada por un vento toleirón
a garrafa de aceite
prende lume con salitre
no suavizante antiarrugas do
telón de aceiro
unha cuadrícula
énchese
con ecuacións deformes
de masa informe
a control remoto

as pedras abren furados
cósmicos á erosión

todo serán é area
cunchas esmigalladas
iso é
guais ou non
o que vai quedar
de nós

hai que preparar as nasas
para a captura
de incógnitas
na negra desbandada
das estrelas

a lúa enche os escaparates
de falsas ilusións
en clave de disparate
choven expectativas
expectorantes
no muro
das grandes promocións
a zona euro
énchese de cravos
para apontoar
o cadaleito do céo

óense as marteladas da clausura
o sol enfermo marchou
quédannos os chuvascos
no fregadeiro
e os camións do lixo
e a destrución sistemática
a cámara lenta
de todo aquilo
polo que paga a pena
estar vivos
no mapa
da imbecivilización

parabéns a todo aquel que fai posible
coa súa inestimable colaboración
a feliz programación
moitos chutes de neón
aínda quedan
na reserva
da desolación

non esquezan acugular con detritus
os colectores adecuados
a cada momento da miseria

usen envases correctos
para cada ocasión
e
non perdan a oportunidade
de visitar
as nosas instalacións
de nada comprimida
á mínima expresión.

As rimas desta cotracomposición
poden vostedes tiralas ao excusado
non esquezan tirar da cadea
ata rompela,
sentirán ALIVIO INMEDIATO
e unha idea aproximada
de algo parecido á
liberación.

Óese un pitido

amatista2

amatista1

pintadas

mensaxe para os amantes do putiferio