sala de ser








deixar de estar
na sala
para ser
no mundo






uni versolibre





         planeta letra = plan chatarra






variacións Castelao








virá a morte
e, coma sempre,
terá os teus ollos

darame a risa parva
e coa gadaña en alto fará un xesto:
" pasa, calamidá"










SABAS






O SÁBADO é o único día da semana que podo adicar exclusivamente e con intensidade á...perda masiva de tempo. Por iso o domingo non fago nada. Necesito descansar. O resto da semana págoas todas xuntas, pero a min que me quiten o bailado. Para masocas xa temos esa lexión anónima de xente de negociios, corredores de fondo na bolsa da morto a faceren o xogo sen escrúpulos dos banqueiros. Como alguén escribiu moi sabiamente, son tan pobres que só teñen cartos.


Eu, en cambio, teño tempo. Tempo para di-lapidar as súas mentes hipotecadas a unha realidade virtual que só ten  sexo con números.



Co tempo perdido observo con tenrura certos micralitos no areeiro e río  río dos cómputos inútiles. Boto sestas históricas e dou longos paseos polos recunchos máis afastados da miña mente deixándome ás veces caer polos escuros cavorcos do meu corazón, ese lugar inconquistable onde nada se oe que non sexa un incesante murmurio de árbores nacendo.







contraportada dun libro que nunca se escribiu




                                         






nivel seis: sex machine




morreu cos rulos postos




- ola, estás ben?

- ben? ben? .......non comprendo. Podo dicirche onde estás se me dis quen es e onde vives

- son guapo?

- guapo? non comprendo guapo. Se me dis quen es e onde estás, podo amosarche en que lugar da túa cidade está guapo

- quéresme?

- non comprendo quéresme. Non aparece nos mapas. Todo sería máis fácil se me deses os teus datos persoais. Descoñezo o teu perfil, só sei de ti o teu número de teléfono e o importe mensual da marabillosa tarifa plana ofertada por illamarabilla S.A.

-ben, de acordo. Pero sentes algo especial por min?

- sentir.....non comprendo. Especial.....si.....a nosa oferta especial  para todo o hemisferio norte está a piques de rematar, debes darte présa....pero todo sería máis doado se me dis onde estás

- estou aquí, contigo

- aquí.....aquí é un sitio ambigüo se non me dás coordenadas.....se me dis quen es e onde vives cecais poida axudarte

-non me deixes nunca

- deixar? non entendo deixar. Poderías empregar, por favor, unha expresión sinónima que poida recoñecer?

- abandonar, esquecer

- esquecer.....abandonar, non comprendo. Teño memoria universal próxima e remota. A miña presencia é ubicua. Só necesito ter cargada a batería. Non, non creo que me sexa posible esquecer nin abandonar. O meu cerebro electrónico é de cristal de cuarzo e está acoirazado por unha cámara de aceiro. Pero se me dis quen es quizais poida chegar a esquecerte. Se me dis onde estás poida que sexa posible dar cun lugar para abandonar pppppp..........ppppppppppp..............ppppppppppppppppppp








gas gasa néboa




entra                                                                 despois do mediodía                      a pedra lúa
o neboeiro                                                        de manteiga                                    sobe
as illas                                                               todo volve                                     envolta
por un momento                                                ser                                                 nun celofán
desaparecen                                                      verde                                            de silencio
                                                                         azul
as bateas                                                           e gris
pacen
liñas discontinuas
entre
as nubes                                                           no serán                                       dous ou tres versos
                                                                        raios dun sol moribundo                caen chumbo
as illas                                                              cobren a paisaxe                           líquido
ingrávidas                                                         cunha pátina                                 no meu mar                                                                                                        
aboian                                                              de cobre                                      e capturan                                              
de novo                                                            o barrio                                       escualos ávidos
no céo                                                              transfórmase                                nas mareas vivas
                                                                        nun ópalo(1)                                do meu mirar
                                                                        xigantesco                                    sen rumbo
                                                                                                                            a proa
                                                                                                                            perdida


(1) no futuro penso que sería máis prudente evitar calquera referencia mineralóxica. Os castróns da interpretación literal poden empezar a facer plans para poñerse a cavar coma posesos.





SEUDODEMOCRACIA NEOFEUDAL



1. Somos o estado: todo é noso. Para materializarnos escollemos os inimigos nº1 da humanidade, esa panda de sicópatas a sobresoldo que exercen de matóns.

2. Nós facemos a lei e nós facemos a trampa.

3. Vendemos e revendemos a Terra e todo o que nela se move. E o que non se move, poñémolo andar con dinamita de curso legal.

4. Hipotecamos toda forma de vida nos devaneos bursátiles de New York.

5. Non gobernamos. Limitámonos a repartir ostias e as ganancias da desfeita disfrazada de progreso e postos de traballo para o voluntariado que se preste en cada ocasión.

6. Non se sabe que queremos. Querémolo todo. Sempre.

7. Necesitamos carne de canón e de cadea que faga o traballo sucio. Sementamos a discreción entre a poboación: medo, ignorancia, incertidume, desánimo e subvencións. E tamén a ilusión de chegar a vivir dunha honrada pensión.

8. Queda desactivada calquera posibilidade de excelencia  na xestión pública: sanidade, medioambiente, transporte, educación.

9. Fomentando con diñeiro público a xestión privada, garantimos para o vulgo unha boa peneirada de fracasos en cadea que aseguren a sub - misión.

10. Somos un estado policial que sabe como exercer o control. Exhibimos actitudes mafiosas ante as cámaras porque, sinceramente, podemos permitírnolo guste ou non.

11. A vasalaxe está garantida a cambio de desprotección e grandes centros comerciais que fagocitan con éxito económico o ocio e a frustración.

12. Pague vostede on line a súa contribución.



asentamentos futuristas de poboación no rural
cando as mineiras empecen a ofertar postos de traballo

Cemiterio de deseño de Fisterra






de autoría descoñecida




sen trono nin norte

vistes con lóstregos

o teu reino espido

de mapoulas tráxicas

...

a xenerosidade máis alta

é un luxo

que só poden permitirse

os que van de baleiro pola vida

...

a lúa xa non está en flor

o inverno fica conxelado

desapareces de súpeto

como as ondas que se deteñen na superficie da auga

cando esta acaba adaptándose

á superficie que a contén

...

quen te quere son eu

non outro co meu rostro









sulcos na noite








Morosa do paso
Muros




o cervo a beber na fonte








Laxe das lebres
Poio









cervo






silueta de cervo inspirada nun petroglifo de Oia
lixivia sobre tea





leña








termites intermitentes

ñam nam

devoran ávidas

a b c d 

fragmentos de serraduras 

do que eu

nunca 

fun


no tronco tradeado

diso que chamamos

realidade




da árbore caída
quedo coas flores
dos meus amores















Dulce Pontes






LAGRIMA


Cheia de penas
Cheia de penas me deito
E com mais penas
Com mais penas me levanto
No meu peito
Já me ficou no meu peito
Este jeito
O jeito de querer tanto

Desespero
Tenho por meu desespero
Dentro de mim
Dentro de mim o castigo
Eu não te quero
Eu digo que não te quero
E de noite
De noite sonho contigo

Se considero
Que um dia hei-de morrer
No desespero
Que tenho de te não ver
Estendo o meu xaile
Estendo o meu xaile no chão
Estando o meu xaile
E deixo-me adormecer

Se eu soubesse
Se eu soubesse que morrendo
Tu me havias
Tu me havias de chorar
Por uma lágrima
Por uma lágrima tua
Que alegria
Me deixaria matar

Por uma lágrima
Por uma lágrima tua
Que alegria
Me deixaria matar

Na boca do vento







In the wind de Ronnie Graham





Irish roots



a través de justart-e.com








Tempo morto







sombra 

do ciprés 

no cemiterio 

marca sempre 

menos cinco

menos vinte

menos dez

   [  ]

   [  ]





verbigrazas









para tod@s @s verbívor@s






un cachalote dicía






todos os ollos dos animais
semellan humanos
agás os da gacela

palindríbrido









non digas
canto mal me fixeches
di mellor
canto mal permitín
que me fixeses