entra despois do mediodía a pedra lúa
o neboeiro de manteiga sobe
as illas todo volve envolta
por un momento ser nun celofán
desaparecen verde de silencio
azul
as bateas e gris
pacen
liñas discontinuas
entre
as nubes no serán dous ou tres versos
raios dun sol moribundo caen chumbo
as illas cobren a paisaxe líquido
ingrávidas cunha pátina no meu mar
aboian de cobre e capturan
de novo o barrio escualos ávidos
no céo transfórmase nas mareas vivas
nun ópalo(1) do meu mirar
xigantesco sen rumbo
a proa
perdida
(1) no futuro penso que sería máis prudente evitar calquera referencia mineralóxica. Os castróns da interpretación literal poden empezar a facer plans para poñerse a cavar coma posesos.
