arames reconvertidos
en posibilidades
infinitas
no cárcere
do teu corazón
deserto
abro aramados con espiñas
incapaces
de reterme
eu son
a que non agarda
a que non tece
contra penélope e as arañeiras
o meu voo
é de ás
de estrelas
que non brillan
máis que para si mesmas
no frío
ronsel
das constelacións
invisibles
fronte ao mundo
