vólvese xeada tenra
sobre os prados póstumos
das horas mortas
a posta
a forza de querelo
nas zonas de sombra
onde os raios non chegan
o sol de sede desértica
cae en picado
sobre as antenas dos tellados
da cidade anestesiada
en formol de tráfico
os calendarios
caen pulverizados
coa mesma paixón
con que a auga ferve
ata apagar o lume
que mobiliza
a súa calor interna
non hai canto gregoriano
capaz de anular este espasmo
de vivir sen tregua
a golpe de tambores
cámbricos
papel de seda salvaxe
