tambores oceánicos

o rancor do xeo
vólvese xeada tenra
sobre os prados póstumos
das horas mortas
a posta
a forza de querelo

nas zonas de sombra
onde os raios non chegan
o sol de sede desértica
cae en picado
sobre as antenas dos tellados
da cidade anestesiada
en formol de tráfico

os calendarios
caen pulverizados
coa mesma paixón
con que a auga ferve
ata apagar o lume
que  mobiliza
a súa calor interna

non hai canto gregoriano
capaz de anular este espasmo
de vivir sen tregua
a golpe de tambores
cámbricos



papel de seda salvaxe