obvi-arte




ANDAS POR AÍ
xogando a dar pena
debuxando con ollos insomnes
equinocios
e eu sen enteirarme





todo o que fun
todo o que serei
danza comigo no que son 
neste instante
de realidade condicional




o que tiña que dicirche
era tan fermoso
que o esquecín
no camiño

lembrareino
cando volva



a lúa suicidouse
botándose ao mar
dela só fica
un leve rastro
de sangue
alaranxado
que se disipa
sen despedirse






todo canto desandei



se puidese agora andar
todo canto desandei
volvería camiñar
polos prados que pisei
para perder de vista
o meu destino