 |
| que hora é? |
tomando un té da sorte
deume un espasmo de morte
amar a historia de sempre
é un abismo de fume
para quen guste do inerte
sen beber nada de nada
chego á meta da miña alma
sen ás e morta de sede
reconfórtome con cava
véxome pairar
libre dos meus obxectivos
acabáronseme as cores
o nada é transparente
unha nube de ideas cristalizadas
voltouse cubo de xeo
a miña cabeza dun golpe
desprendeuse do entusiasmo
galiza abre as pálpebras
todos os barros romperon
as pernas buscan a carne
os ollos buscan o céo
a miña cama socava bombas
para o clamor dos teus beixos
a vida afogada navega
a toda vela
hoxe son sombra total
sol, béixame cos teus raios
quero expandirme en abrazos
por detrás da túa ollada
