Non sei o que me depara o destino.
Eu teño fe na beleza espontánea que se imprime como unha tatuaxe.
Tamén creo na felicidade como un estado que se perde e se recupera,
non se sabe moi ben como pero si cando.
Ignoro o que me agarda.
Eu só agardo non perder as rendas;
se á final hai un abismo, esporearei o meu cabalo para que se lance de cabeza, sen pensalo;
teña a punto ou non o meu paracaídas.
Estou de regreso
dun lugar que nunca se me perdeu.
