Entre os berros verdes do fento
penso en silencio
como as mapoulas pasadas son po
de esquecemento
na hora oblícua
en que decido seguir sen folla de ruta
polos sendeiros que levan
ao mediodía indemne.
Nun recuncho afastado das nubes
ollo ao lonxe
as costas humanas
longamente acariñadas polo vento.
Pairo sen ás
porriba das minas
dos misterios.
Nos prados renovados
oio sorrisos da néboa-herba
expandíndose
en proporción áurea.
Inclínome e saúdo.
Eu só son
a que sente.
