micrón 03

do que xace enterrado 

nas raíces máis profundas do meu corazón

aliméntase a árbore

dos meus desexos

para florecer

en lava

incandescente

que ninguén poderá nunca

trincar
nin poñer en valor
no mercado
das frustracións de deseño

micrón 02

sombra colorida

todo o mundo toma partido

nas xornadas de portas abertas

e ventás podridas

dáme unha pena terrible!

boli e papel

cando se mobiliza a calor do tráfico

dos calendarios en curso

nas longas avenidas da morte

o lume ancestral apágase

o que queda é cemento

boa noite

e feliz

labirinto

boli sobre papel de sobre amarelento

con certo horror vacui

sen por que

hoxe non me doe a cabeza

as nubes sen présa pacen

nos prados grises do céo

minúsculas letras caen

sobre os meus pensamentos

dis

                             per

S.O.S

despois da última estampida

dou

cunha cova ideal

sen ideas

onde acubillarme

outro día

pensarei en ti

micrón 01

acariñamos fraternalmente un longo adeus

e despois saudámolo

porque somos máis de calquera outro tempo

que de agora mesmo

antes de entrar en algo así

como un mareo amnésico

micrón 0

á luz da eternidade

as pulgas poden

pero non van

nunca choveu que non escampara

despois do temporal

decembro2011

tambores oceánicos

o rancor do xeo
vólvese xeada tenra
sobre os prados póstumos
das horas mortas
a posta
a forza de querelo

nas zonas de sombra
onde os raios non chegan
o sol de sede desértica
cae en picado
sobre as antenas dos tellados
da cidade anestesiada
en formol de tráfico

os calendarios
caen pulverizados
coa mesma paixón
con que a auga ferve
ata apagar o lume
que  mobiliza
a súa calor interna

non hai canto gregoriano
capaz de anular este espasmo
de vivir sen tregua
a golpe de tambores
cámbricos

papel de seda salvaxe

vente ventiño do mar

sicomoro

antes do temporal

festa rachada

NO PAÍS DO ESQUECEMENTO
todo o mundo está de festa
séntese a música dende lonxe
chegamos andando
metémonos polas extreitas rúas de pedra
en cada recuncho hai postos con comida e bebida gratis
os músicos andan por todos lados
tocando improvisacións
con instrumentos inimaxinables
todas as casas están abertas de portas e ventás
e dentro hai bailes tamén improvisados
que non obedecen a pauta ningunha
moito barullo corricadas
semella Hamelín xa sen ratas
e cos nenos perdidos de volta a casa
nun momento dado
separámonos
alguén me dá un fermoso vestido con moito voo
para que me vista elegantemente
é unha especie de sari con fondo branco tirando a verde estampado con microscópicas flores de todas as cores. Boto o fermoso tecido polos ombros e continúo deambulando con certa sensación de estrañamento e irrealidade ou presencia mítica virtual, anque estou cansa nada me doe.
Entro nun baile
alguén di que leva un tempo alí agardándome
lévame a unha biblioteca antiga onde dormen libros moi vellos
deles empezan a saír follas ricamente caligrafiadas a man e pintadas con prodixiosas miniaturas
son pequenos poemas moi fermosos e entenrecedores
síntome levada por unha corrente de sentimentos benéficos
ollo un momento por unha ventá
véxote vir acompañado por alguén que te observa amorosamente con entrega arrebatada
o meu acompañante invítame a beber e despois a bailar
así o facemos durante non sei canto tempo
acabamos abrazándonos fraternalmente antes de despedirnos
decido abandonar ese lugar inmediatamente
sei que se quedo máis tempo todo empezará a disiparse
baixo pola miña conta por un camiño entre a herba que beirea prados salferidos de medas amarelas e que me conduce á unha estrada subterránea debaixo da ponte de Rande.
Mentres me evado ti ficas no medio do rebumbio da festa, nun momento dado empezarás a buscarme para regresar  ao punto de partida porque che entrará algo así parecido a unha vertixe e cando te decatas que eu xa non estou nesa marabillosa danza amnésica eu estarei entrando en Teis pola vella vía de arriba e xa te terei esquecido para sempre.

reinterpretación

arames reconvertidos

en posibilidades

infinitas

no cárcere

do teu corazón

deserto

abro aramados con espiñas

incapaces

de reterme

eu son

a que non agarda

a que non tece

contra penélope e as arañeiras

o meu voo

é de ás 

de estrelas

que non brillan

máis que para si mesmas

no frío

ronsel

das constelacións 

invisibles

fronte ao mundo

 fronte a ti

eu son

bebidas frías para inverno boreal

( poema instantáneo)


a alma do VIÑO non  sei moi ben como é
supoño que depende de quen o beba
pero case sempre acaba en chocallada tabernaria
incapaz de terse


a alma da GASEOSA
é todo burbullas de gas.....azucrado.....de factoría
non mola


a alma do CAVA
esa é.....universal
bromista, fraternal e humanitaria
cústalle acadar o estatus de esperpento
ás veces conségueo


disque Baco morreu
pero é mentira
contra el nada pode 
o imperio cacacola
na colonia pepsi


a alma da AUGA abúrrese un pouco
se non hai nada que lle meta
ganas de farra


e a CERVEXA?
non ten alma
é todo pis
Os poetas cervexeiros
non fan máis que ir e vir 
ao WC
de camiño
vénlles o poema
fan poesía diurética
de auténtica pena


Se cadra para 
rir de verdade
a peito aberto
o mellor é pequenos grolos
do espírito do mundo
en doses controladas
sinestesicamente


lonxe dos zoos
obviando macacos
lonxe dos cables
acadar algo parecido
a un estado de amnesia terminal
que te proxecte no mellor 
de cada instante-pedra fosforescente
caracol sen cara
nin col

"a lentitude foi tal

que quedou inmóbil

nunha cadeira de rodas

costa abaixo

sen freos"

-pensamento disparándose-

Bukovski de novo

Entre os moitos defectos do señor Botella / Bebida
non é dos de menor envergadura (palabriña que estamos seguras adora)
o de considerar
que á final todas as mulleres volven
pois non
hai mulleres
que nacen
para non volver
nunca
claro que

quen pode afirmar algo seguro sobre o señor Botellón de Bar?
quen di as chorradas máis inxénuas que lin na miña vida
sobre as mulleres
é un tal Chinaski
a quen un día adicarei
un poemiña completo
cando cure do noxo
que me suscita
o encontro con semellante
personaxe
da literatura etílica.

Pensándoo só un pouco
tanto bukovski como chinasqui
son dous magníficos nomes
para poñerlle
a un can
sen dono
antes de que a rabia
o leve á eternidade
das pulgas
de quero e non podo
e que lle imos facer!

dietas 2

a agricultura intensiva
é tan depredadora como
as fábricas de carne
todo o que comes
vén da morte
as plantas coas raíces
devoran toda materia orgánica
en descomposición
os latifundios de cereais
secan ríos
as máquinas recolectoras
matan animais no seu andar mecánico

se te coidas puro
polo feito de ser vexetariano
é que estás cego e xordo
rendes culto
á ignorancia máis absoluta
sobre os mecanismos biolóxicos que regulan
o fráxil equilibrio da vida
negas evidencias

unha vaca
non vive da herba que rumia
o que alimenta a vaca
son as bacterias
que metabolizan a herba

o veganismo
é un culto enfermo
a non se sabe que

se cadra, sen sabelo
estás dándolle cancha
ao gran negocio alimentario
a costa da túa saúde
física e mental

sigue alimentándote só de froitas e verduras
e acabarás nalgún lugar innombrable
desexando comer a alguén polas pernas
aínda vivo.

o amor das árbores

as árbores aman o sol
o ar os paxaros residentes
o vento indiscreto
os camiños de terra
pero sobre todo
aman as nubes
imantadas de chuvia
para poder narrar
no silencio das raíces
como se loita
contra a sede
e o nada

xenebreiros

chachi

toda canta enerxía recargo rindo

boa falta me fai para chorar

así é que nada me debes

nada che debo

estamos en paz

mosaico

rastros da sede