no ronsel da noite
van quedando afogados
os manchos de distraccións
os desvelos idiotizantes
as falsas ilusións
os voos hipnóticos & omnívoros
do po do deserto
sento na proa da mañá
óese un murmurio lento
caendo como un veo
de foguetes de cores encriptadas
detidas no ar
só por un momento-seixo
esplendoroso
un pouco antes de abrirse o telón do céo
para a próxima función
na galería mediocre do sol
de vidro e aceiro
