diversos: setembro 2011

pantalladas

AMORES DE PANTALLA

Aqueles que

Adiados

Para a eternidade

Resúmense en pura palla

Nunca reciben mensaxe de verificación

Non se senten

Non se padecen

Máis que no plano mental

Que é o plano onde

Operan os minusválidos emocionais

Como a eternidade morreu

Que a liquidamos hai uns días

Os pobres amores

Non vividos

Son tan pantasmagóricos

Que non fican nin os ósos

Para seren lembrados

Da rede deses amores

Líbreme eu para sempre

Pois derivan en horrores

Postre para dementes.

parte de guerra 2: amarellesbravos

pingas: voo618

"como as nubes están feitas de algodón
eu quixera taponar esta ferida"
Aurora da Silva

as follas
c
a
e
n
e as miñas ideas
li
xei
ras
e s
v a
e
c e n

déixoas marchar
e hai unha voz que me di
en silencio
non perdes nada
non tiñas nada

o total anonimato mata
a presencia esquiva envelena

deixa esa idea
ten que disiparse
outras virán

pero ningunha serán
os teus brazos amputados
no corte frío da computadora

pero ningunha será o teu pelo

un vento fresco
acariña o meu cranio
recén rasurado

discursos do rei león

http://youtu.be/iUiTQvT0W_0

o amor non é lume pero o mar arde

se o amor fose lume
o meu hai ben tempo
que tería calcinado
todo o teu territorio

o amor (con permiso da retórica árabe)
é auga que dá vida
e abastece os máis puros mananciais

e a auga
literalmete
non arde
a non ser que algún prestidixitador
a transforme
en augardente ( para facer conxuros na noite)

na auga mergullo
o arpón semántico
para capturar soños
en edición facsímil
ricamente ilustrada
con miniaturas xigantescas
asinadas
en pan de ouro

saúde (toda ou nada)
e
Terra (a que quede)

dimensión persoal

Contra toda poeira mental
que cae sobre min
como chuvia radioactiva
disparo balas de vento
almacenadas nas velas verdes
da miña nave.

Nin me resisto
nin me resigno.

Recupero o que queda
do meu plano privado.

O home non é Adán
A muller non é Eva
Isto non é o Paraíso
Tampouco todo o contrario
Se cadra é a parte de atrás do espello
Apaga a máquina e comprobaralo.

en liña recta

ENCONTROS

O dardo

Sen andar á súa procura

Dá no centro da diana

Maria Callas - La Traviata

CONTRA O DESTINO

Chegar con vontade

E todas as circunstancias en contra

Onde outros non queren

A pesar de teren todo ao seu favor

Por pura desidia

EN ABERTO

PLURISIGNIFICACIÓN

Recibo unha mensaxe telepática:

Alguén foi capaz de crear unha entrada mutante no seu blog

O seu contido muda dependendo de quen a lea

O autor non quere ferir os sentimentos de ninguén.

dados ao azar

lealtade

SENsenTAXE

Os dedos eran as portas

Abrían todas as posibilidades

Baixo tantas chaves

Como erros ocultos

Había na lei que che tiña

NUNHA LIÑA DE BUS URBANO

Só os teus ollos

Neles podo ver explodindo

O futuro

Neste momento

Parado

Polo colapso

Do tráfico

VAI FRÍO E HAI PINCHOS

SOBRE O NUDISMO SOCIAL

O nudismo moi natural non debe ser

Os cans nacen co abrigo posto

E as aves con plumas

Xa nin falemos de caracois

Crustáceos

Ou insectos

Que se visten co esquelete

Alén diso

Na vida salvaxe

Vai frío

E hai pinchos de máis

Como para andar espido de todo

Fóra da auga ou da casa

Hai que ser moi civilizado de deus

E estar moi domados

Para defender a idea

De andar por aí recén paridos

A non ser que teñas

Un pequeño negocio

Que alimentar

Con desnudo alleo

Para mentes enfermas

Que pagan por algo

Que debería ser espontáneo e natural

Se non vivisemos nun mundo

Desquiciado

Que mexa decote

Fóra do testo.

Ao nudismo social

Pásalle como ao bilingüismo

O vexetarianismo

E tantas outras cousas

Non son decretables

É unha opción persoal

amarellesbravos: SULTANOLANDIA

para quen?

era un si para non

era un non para si

O ESTILO É UN CAMIÑO

hai xemas e raros metais
nas minas recónditas
do meu eu
que ninguén pode espoliar

a elas chego sen dar
un só paso
por sendeiros
solitarios
que descoñezo
e que me levan

dáme veleno

sairei dar unha volta ()

(non teño o can-guau guau)

polo monte/]
/ ]
/ ]
/ ] ]]]]]
/
no medio dunha toxeira (pin pin pinchos! ^^^^^^

darei cun ramallo de laios (ai, ai, ai)

era un paracaidista nudista

que tivo que abandonar a nave inspradamente!

pobriño!!!!!!

improvisando...ando

Levántome

Espreguízome

Collo o fouciño

Non me importa nada

Quero suar

Hoxe vai a pelo

Dou na praia

Co último estandarte do verán

Mira que ben

Coas pernas chego

Onde non pode levarme

Ningún enxendro mecánico

Só necesito

A zona adecuada

Onde poñelas a andar

Hai lugares

Onde nunca vou

Simplemente

As pernas

Non me levan

Vantaxas da non posesión:

O que non se ten

Non se perde

Sobrevoo o paraíso

Aínda quedan mazás

Hoxe con sorte

Darei coa flor

Da camariña

Acabo a partida

Con máis pezas no taboleiro

Das que están permitidas

Polo xogo

Onte falamos

Tranquilamente

E rimos un pouco

A quen lle pode importar

Non sendo a nós?

Hai pedras que falan

E paxaros petrificados

No voo das palabras

Ser breve

Son todo vantaxas

Non hai lugar para argumentación

O instante vívese

Non se pensa

Pensáchelo

Matáchelo

paupincel sobre area

pensando mátote

haicucurrucucuuuuuu

a eternidade morreu

arriba o instante!

a poesía resucitou

morran os poesismos poesianos!

ciclos

ANUNCIO

Alúganse pensamentos emotivos

aínda operativos

para adquirir

inconsciencia

cómica.

Búscase

aristácrata

selectivo

con sentido do pudor

alto concepto de si mesmo

con conciencia

con escrúpulos.

Racistas abstéñanse.

AMALIA RODRIGUES Gaivota

voo618: desenfoques

voo618: desenfoques: lentas bolboretas negras traen a mañá nun histérico deixarse vir por beirarrúas tapias de neón negación azul, a choi...

ocorrencias para noides

no satélite do noxo

alguén bota lapos

antes de asoarse

ruidosa e brutiñamente

que pouco amable ies!

fago ben, e a ti que che importa?

un momentiño

estou lendo a poesía

máis fermosa da miña vida

toda a que envolve

este instante

só preciso unha vela verde

para a conexión

a onda que me levou

o camiño que me intuiu

o reflexo que me reflectiu

o eco que me degradou

isto non é un adeus

abondo traballo ten

con ser sempre

un ata despois

non teño máis arriba

nin máis abaixo

ca ti

por exemplo

ese lugar afastado

onde prefires ubicarme

é incómodo e

está moito máis cerca

do que comunmente se admite

por pura comodidade

gústame o sur

o sur de min mesma

toda escrita QUERE deixar sedimento

mesmo cando é cero

o que se comunica

do que che digan nin caso

de como cho digan algo

do que non che digan todo

faime graza o voso sol

hai tantos!

Gaudí
(cousiñas que se poden facer cos pratiños rotos)

lendo a GUNNAR EKELÖF

1

cando falamos
e sobre todo
cando escribimos
abrimos grechas
entre liñas
e aí queda agochado
ás veces
o que queriamos dicir

2

a vida sería insoportable
se o amor non soñase
de pronto
coa beleza
expresándose nun
sensentido

3

nada obriga ás pedras
a entenderen o sentido primeiro ou último
das cousas ás que sobreviven.

todo o seu entendemento
resúmese
no seu propio peso
e con el
permanentes
impactan na realidade
mutante
para lembrar
que o seu
é o tempo
do cosmos.

Haxa ou non
eternidade.

LUZ ROTA

A luz da cidade no verán é excesiva
A pel berra
Os ollos doen
A cabeza ándame como un bombo
Todos os meus desexos van electrificicados
Tamén a brisa intermitente da mañá
que nace vella
Cidade enchufe
Cidade cable
Cidade rede de sumidoiros
para a captura do espanto
Nas confluencias das rúas
ondas de fedores descoñecidos
arrastran os estandartes do submundo
Todo parece sorrir
pero todo por dentro chora.

Pouca música neste abismo sonoro
Eterno rumrum
Non hai noite
A lúa brillando en van
declina competir coas farolas
Cidade insomne
Soños toldados de ocre rota.

Como por pura ironía
sinto unha canción lonxana
en inglés arrastrado de radio mal sintonizada
que traducindo vén dicir algo así como:
calquera cousa que che axude a pasar a noite
paréceme moi ben
ou sexa:
safa como poidas
porque isto é o que hai

Cidade patética
Canellón sen saída

túnel de tempo

diversos