A nave
atrabesando unha remota selba de bruídos
Métese por
un kaneiro escuro e silensioso
Na rota
descosida dun semiterio pribado
De sons
nunca emitidos
Pasan perto
case rosándonos
Nichos de
semento armado de compoñentes armónikos en estddo cadavérico
A pasaxe
cóbrese de follas amarelas
Follas xigantescas
que se abren
Se abren
Na proa
abandonada á súa sorte
Non queda
máis que a konsiensia de alguén
Que se
xulga soñando de pé cos ollos abertos
A visión
regulada por un obturador automátic
ke remotamente
se pecha
pechándose
para sempre
sé finí
como non hai criado nin chacha
alguén terá que preparar algo para o xantar limpar ventilar encartar dirixir as manobras no barco
todas elas accións mal levadas
coa literatura de folletín
que nunca acaba de entregarse
