que ninguén me pregunte por que
nin como nin onde nin cando.....
é como unha procesión silenciosa
de súpeto aparecen os xitanos.
Andan buscando alguén,
queren matalo.
Unha parella esguéirase por entre as rúas estreitas,
chegan a unha praza agochada entre tapias
péganse contra un muro,
como se só as pedras lles puidesen brindar protección.
As rúas son de lama.
Vexo un pé calzado que pisa forte,
a súa pegada deseña unha caveira.
A medida que se alonxa
da caveira nacen símbolos,
dos símbolos agroman flores.
As rúas quedan desertas e en silencio.
Cae un sol de xustiza.
As sombras trazan ángulos.
Non haberá encontros satánicos.
Alguén queda rosmando non sei que de que do dobre e do espanto.
Non fago caso, son meigalladas incubadas na ignorancia e na debilidade dos asnos. O feito de que estea nun raro caló non impide que poida entendelo.
A intención da voz é significativa, só busca a suxestión.
Non necesito nin sequera tapar os oídos,
abonda cunha tradución traidora e a mensaxe queda desmantelada.
Regreso ao país das conxugacións indemnes.
O día non traerá máis miseria da habitual nestes casos.
Agardo non acostumarme endexamais a pronósticos
recheos de ameazas e birra barata de rabia.
 |
| T. Roszak |
