pois eu vou
verde saudade
de serraduras
en suspensión
descendo as escaleiras
e abro o día
co paraugas de vento
para absorver
todas as pozas do céo
isto non o sabe ninguén
nin eu tampouco
 |
| flor imposiblemente real |
que se enteiren dunha vez por todas
as miñas botas incalculables
para algo as levo
pa que me narren
o inenarrable
máis alá dos pés por cento
dígoche reiteradamente
que hai unha auga imbebible
a auga imbobable
